Yeni bir başlangıç.

out: uzun zamandır rp yapmıyorum, resmen ilkokul bir rpsi ahah biraz saçmalamış ve başlarda uzatmış
olabilirim ama yazmaya başlayınca duramadım. bir de ilk rp diye biraz
bilgilendirmeli falan oldu başı, okumasan da olur

Puslu mavi gözleriyle yine aynı derecede solgun olan dışarıyı gözlüyordu tavana uzanan camın yanında küçücük kalmış sarışın kız. Güneş yeni yeni Londra'nın tepelerinin ardından kendini göstermişti fakat bu Erica için pek de bir şey ifade etmiyordu. Çünkü artık beklediği günler gelmişti ve dışarıdan belli etmese de içinde gizlenen heyecanı geceleri onu sadece bir kaç saat uyutuyordu. Gerçi Erica hiçbir zaman çok uyuyan bir çocuk olmamıştı. Sabahları otomatik olarak erkenden kalkar ve geceleri de geç saatlerde yatardı. Erken kalkıp geç yatmasının sebebi ise belki de ailesiydi. Onların daha uyanmamış ya da uyuyor olduğu saatler kafa dinlediği saatlerdi çünkü. Yalnız kalabildiği her zaman onun için çok değerliydi. Biraz sessizlik, biraz huzur. Ne ablasının melek yüzü ardından sürekli sevgili kardeşini düşündüğünden yaptığı şeyler ve sonrasında dinlemek zorunda olduğu mütevazi sözler vardı; ne de ailesinin sürekli bir şey yapmasını söyleyen fakat nasılsa başarılı olamayacak imasını içeren iğneli ses tonları.
Bu hafta onun için güzel bir haftaydı. Ailesi, nasılsa Erica da sene boyunca Hogwarts'da olacak diye, Fransa'ya taşınma kararı almışlardı. Alex'in (Erica'nın ablası) okul öncesi hazırlıklarını etkilemesin diye taşınma işlemini de yazın ortasında yapma kararı almışlardı. Normal koşullarda Erica'nın üzülmesi gerekiyordu bu duruma. Ne de olsa ablası iki senedir o okuldaydı ve zaten mükemmel ötesi olduğu için hiçbir şeyi yanlış yapmıyordu ve duyduğu heyecana da 'tatlı heyecan' diyordu. İlk kez okula başlayacak olan Erica'ydı. Yardıma ihtiyacı olduğunu kimse mi fark edemiyordu yani. Cidden ailede bu kadar silik bir çocuk muydu? Evet. Fakat kendisi zerre üzüntü hissetmiyordu aksine mutluydu.
Karakteri oturmaya başladığında neden böyle olduğuna akıl sır erdiremeyen ve kofti olsa bile kendisine daha çok merhamet edeceklerini düşündüğü Etheldreda ailesi o kadar da kötü sayılmazdı aslında. Kendileri gittikleri zaman Erica'yı yalnız bırakmayı düşünmemişlerdi mesela. Aile ile pek alakası olmayan ama Etheldreda soyadını taşıdığı için Erica gibi zorla kabul edilen Elmira Etheldreda'nın yanına bırakılacaktı bu süre içerisinde Erica. İki ucube yanyana nasılsa ilerde bir patlamaya sebep olurlardı ve Etheldreda adı temizlenebilirdi diğer aile üyelerine göre. Herkes onun bir kaçık olduğunu düşünse de, Erica severdi Elmira'yı. Asylum adında Londra'da bir çayhane işletiyordu ve Victorian dönem düşkünlüğü yüzünden evi de çayhanesi de size sanki bir soyluymuşsunuz hissi veriyordu. Şu anda da zaten Elmira'nın evindeydi. Gotik bir mimarisi olan bu ev bir büyücü mahallesinde değildi. Yakınlarda bulunan muggle köyünde bu ev için perili diyorlardı ve Erica'nın hissettiğine göre Elmira bu durumdan oldukça eğleniyor gibiydi.
'Sonunda.'
Elmira'nın pembe kızıl saçları sisli havanın içinde göründüğünde Erica bir hızla kalktı ve akşamdan okuyor olduğu kitabı düşürerek aşağıya koştu. Gösterdiği heyecana kendisi de şaşırmış olsa da aldırış etmeyerek iki gündür evde olmayan Elmira'yı kapıda karşıladı. Çayhanesi için yeni tatlar arayışında olan kadın 2 gündür Asya taraftarında olmalıydı. Kendisini bir yük olarak görmesini istemediği için Erica, evde yalnız kalacak olmanın bir problem olmadığını söylemişti -ki zaten ailesi sürekli bunu yapardı- ve Elmira da onun zaten yeterince büyümüş olduğunu ve kendi başına idare edebileceğini bir gülümsemeyle söyleyerek evden ayrılmıştı. Erica, Elmira'nın bir arayışa çıktığında aylarca gelmediğini daha öncelerden biliyordu. Bu iki günlük gezi Erica'ya kendini önemli hissettirmişti. Elmira'nın normalde Erica olduğu için gitmek istemediğini fakat Erica kendini kötü hissetmesin diye sadece iki günlük gidip geldiğini düşünüyordu.
Kahvaltı çabuk asa hareketleri ile masada hazırlanırken Elmira da çay yapmaya girişmişti her zamanki gibi. Bu boşlukta Erica da koşarak odasına çıktı ve Hogwarts mektubuyla beraber masaya geri döndü. Daha önce birçok kez okumuş olsa da Elmira, Erica'nın heyecanını anlayışla karşıladığından belki de onuncu kez mektubu okumasına izin vererek çayını yudumlamaya başladı. Bu kadar tekrar etmesine rağmen alışverişte kesin bir şeyler almayı unutacağını biliyordu çünkü bu onun huyunda vardı.
Kahvaltı, hazırlanma işleri bittikten sonra beraberce Londra'ya indiler. Elmira alışverişte yanında bulunmakta ısrar etse de, Erica çayhanenin boş kalmasını istemediğini söyleyerek onu başından savdı. Elmira'yı sevdiği için bu davranışı yüzünden kendini kötü hissetmişti fakat bu sorumluluğu kendi almayı istediğinden yalnız kalması gerekliydi.
Cebindeki Galleonları şıngırdatarak Diagon Yolu'nun başında duruyordu şimdi. Ailesi neyse ki para konularında dışlamıyordu onu. Sonuçta bir Etheldreda'ydı ve iyi görünümlü, gösterişli, malzemeleri kaliteli olan bir Erica, diğerinden daha kabul edilebilirdi. Hem Erica Etheldreda ismini duyanlar, kıza şöyle bir baktığında Etheldreda ailesinin zengin olduğunu anlayacaktı ve bu aile için büyük bir ego tatminiydi.
Nereden başlayacağını bilemeyen kız dar sokakta kalabalığın içerisinde her zamanki gibi silik bir biçimde ilerliyordu. Sağ tarafta, kendine Nimbus 2000 alınmasını isteyen çocuk sahte gözyaşları dökmeye çabalarken; diğer tarafta da yine dükkanların önünü kapatan bir sürü insan bulunuyordu. Elmira'yı göndermesi bir hata gibi geliyordu şimdi. Ne yapacağını şaşırmış bir halde -yüzünden okunmuyordu tabi- sokağın ortasında dururken bacağında bir şey hissetti. Hayvan dükkanından kaçmış olan sürüngen biçimli, üç gözlü, tüylü bir şeyin bacağını kemirmeye hazırlandığını görmeyi beklerken bir Hogwarts mektubu görmesi onu hayal kırıklığına uğratırken saçlarının arkaya arkaya savrulup yüzünü sıcak bir hisle okşayan rüzgarın geldiği aynı yönden bir çocuk çıkageldi. Eğilerek mektubu aldı ve sahibi olduğunu düşündüğü çocuğa doğru ilerledi. Biraz koşmuş olduğu yüzünün renginden belli oluyordu. Resmi bir ifadeyle mektubu çocuğa uzattı.
'Bunu mu arıyordun?'
Çocuk mektuba elini uzatmış alacakken mektubu geri çekti. Üzerinden bir türlü atamadığı laf sokma huyu dilinin ucunda tetikte bekliyordu.
'Daha alışverişte bu kadar dikkatsizsen Hogwarts'ta ne yapacaksın bilemiyorum doğrusu. Daha kitaplarını alamadan, kitaplardan öğreneceklerinin hayalini kuranlar bu duruma düşer işte. Tabi her zaman kaybettiğin şeyleri benim gibi geri verecek insanlar da olmayabilir. '
Dedikten sonra mektubu çocuğa verdi. Kendi çapında laf soktuğunu düşünerek birazcık eğlenmişti. Eğer bütün yıl böyle devam ederse bulmayı umut ettiği arkadaşlar yerine bir sürü düşmanı olacaktı. Mektubu uzattığı sağ elini tekrar uzatarak
'Ben Erica. -soyadını söylememeyi uygun bulmuştu- Senin de benim gibi ilk senen olduğunu düşünüyorum?'
'Bu çaylaklığına bakılırsa' diye eklememeyi son anda başarabilmişti.

Erica bir çocukta görülemeyecek kadar hissiz bakışlarıyla süzüyordu çocuğu şimdi. Beklediği gibi hemen kendini savunmaya geçmişti Erica'nın sözleri karşısında ki bu saldırıda başarılı olduğunu kanıtlıyordu. Kendini tutamayıp tekrar lafa atlayacaktı fakat iyi niyet takınma çabasını hatırlayıverdi. Sükunetini koruyarak karşısındakini dinliyordu şimdi, biraz da olsun bakışlarını yumuşatmaya çalışarak. Çocuk da kendisi gibi soyadını söylememeyi tercih etmişti. Acaba o da mı kendisi gibi aile isminden nefret ediyordu? Fakat bu sadece bir tahmindi. Erica soyadını söylemediği için o da söylememeyi tercih etmiş olabilirdi. Bu bir samimiyet göstergesi mi oluyordu peki?
Oldukça basit bir şeyin üzerine bile bu kadar kafa yormayı nasıl beceriyordu böyle. Çocuğun adına odaklanmak yerine, soyadı üzerine teoriler kurmayı önceliği yapınca çocuğun adını hatırlamakta zorluk çekti bir an. Lester, Levi, Law... L harfi ile başlayan bir şey olduğunu hatırlıyordu fakat beyni pis pis sırıtarak hatırlamasını müthiş derecede engelliyordu şimdi. 'Sağol beyin. İlk arkadaşlık denememde de karşımdakinin ismini unutturman gerçekten çok işime yarıyor.' Çocuğun ismini hatırlama işini sonraya atarak hiçbir şey olmamış gibi sahte bir gülümseme takındı yüzüne. Zaten ona adıyla seslenmesi gerekmezdi şu an yanında olduğu için. Çocukta da art niyetli düşünecek bir tip yoktu zaten. Erica'nın adını unutması aklına gelecek son şey bile olabilirdi.
'Memnun oldum. Sanırım tanıştığım ilk birinci sınıf sensin. Bir yerlerde bunun uğursuz olduğunu duymuştum, yani ilk tanıştığın kişiyle kesinlikle sonradan anlaşamıyormuşsun. Ama batıl inançları saçma bulan birisi olduğum için önemsiz aslında. Vee, alışveriş işine gelince. Yanımda deneyimli birinin olmaması biraz şanssızlık oldu sanırım. Gördüğüm kadarıyla sen de yalnızsın? Bana kalırsa önce ufak tefek şeyleri halletmek gerekiyor, tabi bu sadece benim kendi fikrim. Sen ne diyorsun?'
İlk tanıştığı birinin karşısında çok mu konuşuyordu ne? Aslında çok da konuşmuş sayılmazdı çünkü söylediği şeylerin çoğu boş şeylerdi. Genelde sessiz bir insan olduğu için dinleyici konumunu daha çok severdi fakat karşısındaki çocuğa nedense kanı ısınmıştı. Belki de onun da yalnız oluşundandı bu durum. Gerçi bilemezdi, geriden onu takip eden mutlu bir ailesi olabilirdi. Çocuğun ışıltılı gözlerine bakılırsa pek de Erica gibi ailesinden dışlanmış biri olduğunu düşünmüyordu. Uç uç tozuyla geldiğini söylemişti. Şimdi diğer aile üyeleri de tek tek şöminelerinden buraya geliyor olabilirlerdi. Lecy de mektubunu kovalarken onlardan uzaklaşmıştı. Şimdi ailesi gülüşerek gelecek ve beraberce alışverişe başlayacaklardı. İlk tanıştığı bu oğlandan da mutlu bir hayatı olduğu için soğuyacaktı.. Sırf kendisinin yok diye kıskandığı için..
Evet, mutlu insanları sevemiyordu. Daha doğrusu sürekli mutlu görünen insanları.. Ona göre herkes mutluluğunu içinde yaşamalıydı. Bütün gün etrafta sırıtarak gezmemeliydi. Mutlu olmayan insanları kıskandırmaktan başka bir şey değildi çünkü bu. O yüzden nefret ederdi suratında sürekli bir 'beni sev, dünyayı sev, herkesi sev, her şey çok güzel' ifadesi olan insanlardan, çünkü hayat hiç de öyle değildi. Kendisinin fazla güldüğü görülmezdi bunun için. Sahte gülümsemeler takınırdı çoğu zaman yerine göre. Fakat en son ne zaman içten güldüğünü kendisi bile hatırlamıyordu. Hatta öyle bir anısı olmuş muydu ondan bile emin değildi. Bu yüzden sürekli ruhsuz bir ifadeyle dolaşıp insanların mutluluğunu absorbe etmeyi kendine amaç edinmişti. Eğer kendisi gülemiyorsa, başkaları da onu gördüğü zaman rahatsız olmalılardı ve o şapşal gülümsemeleri suratlarından silinmeliydi. Bu onun için kolay bir oyundan ibaretti ve her zaman kazanıyordu. Karşısındakinin de huzursuz bakışları çoktan Erica'yı soğuk bulduğunun bir kanıtı gibiydi. Biraz daha sıcaklaştırmaya çalıştı gülüşünü elinden geldiğince. Çünkü şu an tek sahip olduğu kişi o sayılırdı.

out: sokakta takılıp durcaz mı ahah beni yönlendirebilirsin dükkana girme şeylerinde falan benim için sorun olmaz. Aktar başlığında rp yaptığımızı da yeni fark ettim

Amcanla gelsen de o mektubu elinden kaçırırdın ya da bir sakarlık yaptığında oradaysam muhtemelen laf sokardım ve iyi kötü yine tanışmış olurduk.
Diye düşündü Erica fakat bunu dışından söylememeyi tercih etti yine. Bunu neden yapıyordu bilmiyordu çünkü şu zamana kadar tanıdığı, tanımadığı çoğu kişiye sürekli kötü davranırdı. Laf sokma huyu onu hiç rahat bırakmaz, insanların eksik yönlerini arardı gözleri hep. Kendisinin mükemmel olmadığını biliyordu. Zaten insanların eksik yönlerini söylemesi de sürekli bundandı. Ben mükemmel değilim en azından bunu biliyorum, fakat insanlar mükemmel olmamalarına rağmen öyleymiş gibi davranıyorlar. Birinin onlara bunun aksini söylemeleri gerek her zaman. Ve bunu yaparken de zevk almam cabası. Aklından geçirdikleriyle beraber sadece kendisi ile konuşmaya devam ederek çocuğun işareti üzerine minik adımlarını sıralamaya başladı taş zeminde. Herkeste bir telaş, sanki alış veriş için son gün gibi davranıyorlardı. Karşısındaki çocuğun da yalnız olması Erica'nın onun hakkındaki düşüncelerine bir artıydı. Çünkü sürekli mızmızlanan diğer çocuklar gibi değildi en azından. Amcası gelememiş diye de pek üzgün göründüğü söylenemezdi. Ya da üzüntüsünü dışarı yansıtmayan bir tipti. Sahi neden amcası ile yaşıyordu acaba. Çocuk hakkında yeni şeyler öğrendikçe kendine yakın hissetmekten alamıyordu kendini. Biraz önce yalnız olduğu hakkında kurduğu teoriler kulağa doğru olabilirmiş gibi geliyordu şimdi. Doğrudan ona da sorabilirdi, fakat daha adını bile hatırlayamadığı çocuğun aile sırlarını ulu orta soracak değildi. Her şeyin bir yeri ve zamanı olduğuna inanan tiptendi Erica.
Caddenin karşısına sıkışıklık içinde geçtiklerinde kendini Aktarın önünde buldu. Lerick'in ardından dükkana girdiğinde arkalarından kapandığını belli eden kapı zili tekrar çalmıştı. Dükkanın ötesindeki kadın zilin sesi ile onlara bir bakış atıp işine geri dönmüştü. Daha ne yapacağını bilmeden dükkanına dalan çocukları gözünden anlıyordu herhalde. Gerçi kadının yanlarına gelmediğine sevinmişti Erica. Böylece müdahele olmadan kağıtta yazanları rahatça alabileceklerdi. Sormak istedikleri bir şey olursa da gidip kadına sorarlardı nasılsa, bir yere kaçmıyordu ya?
Lawy mektubuna göz atarken Erica da ceplerini arandı. Buralarda bir yerde olduğundan emindi fakat liste zaten karşısındakinde vardı. Gerçi daha samimiyet kurmamışken sürekli onun listesine bakmak istemesi pek hoş kaçmaz gibi duruyordu. Kısa parmaklı solgun elini cüppesinin cebine iyice daldırarak en altta kalmış kağıt parçasını çıkardı. Çok kere katlayıp oraya tıktığından biraz kırışmış görünüyordu ama yazılar hala okunduğundan bir sorun yoktu. 'Bir iksir takımı, kristal ya da cam; bir teleskop ve bir terazi takımı. Sanırım buradan alabileceklerimiz bunlar. Kazan'ı yarın geldiğimde kitaplarla beraber alacağım ben sanırım. Bir günde o kadar yüklenmek istemiyorum.' Mektubu tekrar cebine tıkıştırıp etrafa bakınmaya başladı Erica. Burası fazlaca Elmira'nın evine benziyordu. Teraziler; teleskoplar; cam ya da kristal olduğunu ayıramadığı bir çok boyda şişe; çeşitli haritalar; bakır, altın, paslanmış ve cilalı bir çok boyda kazan.. Ve daha sayamadığı bir çok şey sıralanmıştı raflara. Elmira'nın evinden daha düzenli fakat sanki daha az çeşit var gibiydi. O kadın Londra'da olmadığında dünyayı gezerek geçirirdi zamanını. Ve eski zamanlara aşırı ilgisi sebebiyle işine yarayan yaramayan hoşuna giden her şeyi toplardı evine. Annesi Elmira'nın evini görse önce bir çığlık atar, sonra evin pisliğinden durmadan şikayet eder ve işe yaramadığını düşündüğü her şeyi teker teker camdan dışarı fırlatırdı diye düşünüyordu Erica. Fakat kendisi seviyordu o evi. Evet, biraz -bayağı- tozlu olabilirdi çoğu şey. Fakat kadın yalnız yaşıyordu koskoca iki katlı evde ve bütün enerjisini çayhanesine verdiği için evle ilgilenmek için pek zamanı kalmıyordu herhalde. Erica biraz girişken, yardımsever ve biraz da enerjik olsa Elmira'ya yardım olsun diye biraz evi temizlemeyi düşünebilirdi fakat bu aklından geçecek son şeylerden biriydi. Misafir odası diye kendi odası temizdi sonuçta ve evin yaşamadığı diğer yerleri pek de onu ilgilendirmiyordu. Misafir odası da muhtemelen Erica gelmeden temizlenmişti, çünkü Elmira pek misafiri olacak tipten biri değildi. Zaten genelde onları çayhanesinde ağırlıyordu. Odasının hızlıca toparlanmış ve temizlenmiş olduğunun kanıtları, kenar köşe tozlarını unutmaya çalışarak terazilerin olduğu tarafa yöneldi. Altın olanlarından almayı saçma buluyordu. Evet, annesi her şeyin en pahalısından alması için onu sıkı sıkı tembih etmişti fakat bu kadar abartıya da gerek olmadığını düşünüyordu Erica. Zaten annesini bir dahaki yaza kadar görmeyecekti. Görüştüklerinde de 'çıkar eşyalarını en iyisini almış mısın diye kontrol edeceğim' gibi bir psikopatlık yapacağını düşünmüyordu. Genelde üzerine düşünülmezdi zaten.
Teraziyi seçmeyi sonraya bırakarak iksir takımlarına yöneldi. Kristal olduğunu düşündüğü takımın şekli daha çok hoşuna gittiği için kristal olanları almayı aklına yazarak devam etti. Bu sırada Lucky de -iyice köpek ismi gibi şeyler hatırlamaya başladın beyin! Bul artık şu çocuğun adını! - diğer raftan bir şeylere bakıyordu fakat arkası dönük olduğu için neyle meşgul olduğunu doğru düzgün seçemedi. Kristal iksir takımı ve kadının genelde sattığı bir teleskopu bildirmek için dükkan sahibi olduğunu düşündüğü kadına doğru ilerledi. Bu sıra da o da arkadaki tozlu kutulardan ne olduğunu bilmediği cisimleri raflara diziyordu. Dükkan sessiz sayılırdı - en azından Diagon Yolu'na göre-. Dönen dünya haritası topunun sesi kulaklarında iyice büyürken yanında ısrarla onu döndürmeye devam eden çocuğa hızla dönerek gözlerini üzerine dikti. Konuşmasına gerek kalmadan çocuk aldırmaz bir şekilde döndü gitti. Tek parmağıyla hala dönmekte olan topu durdurarak kadının tarafına geri yöneldi. Raflardaki şeyleri incelemeye devam ederek yürürken gözüne çarpan top gibi şeylere rastladı. Nasılsa herkes raflardaki şeylere dokunup inceliyordu, onun da bir tanecik topu eline almasında sakınca görmemişti. Top eline alır almaz içinde bir kırmızı dumanımsı bir şey belirdi. Birden elinden düşürecek gibi oldu fakat son anda geri yakaladı topu. Bunlar hakkında okumuştu, hatırlıyordu, fakat ismi bir türlü aklına gelmiyordu. Aslında genelde unutkan bir çocuk değildi Erica. Fakat isimlerle gerçekten bir problemi vardı. Topu bırakmadan Lavry'e yöneldi ve topu göstererek.
'Bunun adını hatırlıyor musun? Bir türlü aklıma gelmiyor.'
Bu sırada topun içindeki kırmızı şey hala oradaki varlığını koruyordu bir işaret verircesine.