Rose (başlıkuzasındahatavermesindiyebirkaçharf)

Gecenin Sessizliği (Bölüm 1)

Ayın ve yıldızların masum gülümsemelerini saklayan kara bulutlar, sokak lambalarının yanmamasından faydalanıp etrafı kapkaranlık bir hale getirmişti. Hapishane etkisi veren balkon demirlerinin ardında, eski bir sandalyeye oturmuş olan Rosepery, loş bir ışıkla etrafını görmeyi başarabiliyordu. Üzerindeki v yakalı pembe elbisesi de ona güzel bir görünüm veriyordu. Aslında balkonu küçük ve sevimliydi. Tabii etrafa saçılmış olan kağıtları görmezden gelirsek... Rosepery'nin şu günlerde hiçbir şeyi takmaması gibi bu kağıtlara da aldırış etmemesi şaşılacak bir konu değildi aslında. Birkaç gündür evinin karşısındaki boş villaya odaklanıyor, gözlerini oradan ayırmıyordu. Rosepery'nin hoş karşılamadığı bu villa, eski olduğunu her haliyle belli ediyordu. İki katlı olan bu villanın bütün camları sokak çocukları tarafından kırılmıştı. Duvarlarının boyaları dökülmüş ve üzerine kırmızı boyalarla bilmediği bir dilden yazılar yazılmıştı. Rosepery'nin dikkatini çeken tek şey ise, evin kapısının açık olmasına rağmen kimsenin içeriye girmeye cesaret edememesi olmuştu. Aslında gerçekten de tuhaftı. Girmek isteyen kişi kapıya kadar geliyor, sonra bir an da geri dönüyordu. Ve kimseye bir şey anlat istemiyordu. Tuhaftı. Çok tuhaf...

Rosepery ağaçları sallandırmaya başlayan rüzgarla bir anda irkildi. Yüzüne adeta bir deniz dalgası gibi çarparak saçlarını dalgalandıran rüzgar, sanki onunla oyun oynuyordu. Rosepery oturduğu sandalyeden kalkarak balkon demirlerine doğru sakin adımlarla ilerledi. Bir an için ayağına takılan kağıt parçası neredeyse onu düşürüyordu. Küfürü basan Rosepery, rüzgarın etkisiyle ağzına girmek üzere olan saçlarını, elleriyle sakince düzeltti. Ve tekrar gözlerini bugün için son bir kez villaya doğrultu. Büyük bir gürültüyle yere düşen sandalyeye baktı. Büyük ihtimal rüzgarın gücüyle düşmüştü. Kafasını tekrar kırılmış camlı pencereye doğrulttu ve gördüğü karartıyla çığlığı bastı. ''Aman Tanrım. Bu da neyin...'' Büyük bir şoka kapılmıştı ki sözlerini tamamlayamadı. Ağzı açık bir şekilde geri geri ilerledi ve arkasındaki duvara kendisini yapıştırarak sımsıkı tutundu. Gördüğü karartı hızlıca pencereye yaklaşıyordu. Hayır. Belki de Rosepery'e yaklaşıyordu. Kim bilebilirdi ki? Derin derin nefes alıp vermeye başlayan Rosepery aniden büyüyen karartıyla gözlerini birden kapattı. Hissedebiliyordu. Gördüğü şey sanki yakınlarındaydı ve onunla birlikte nefes alıp veriyordu. Etrafta küçük bir hortum oluşmuş gibi kıyafetleri üzerinden çıkıverecek gibi oluyordu. Konuşmak için ağzını açtı Rosepery. Tam bir şeyler söyleyecekti ki bir anda her şeyin eski haline döndüğünü anladı. Nefes kaybolmuş, kıyafetleri düzelmişti. Göz kapaklarını kaldırdı. Şöyle bir etrafına baktı. Loş ışık sönmüş, balkonda ne bir kağıt ne de eski bir sandalye kalmıştı. Hepsi yok olmuştu. Kendisini çok yalnız hissediyordu. Şimdilik tek yapabileceği yatağına gidip bugünü üzerinden atmaktı. Tabii ne kadar atabilirse...