Quinn Wilkerson

Sağ tarafında bir alçaklık hissediyordu. Hafif sekmesine neden olsa da pek de umursanacak türden değildi. Henüz bahar, havalar yeni ısınmakta ve kışa çok vardı. Evinden kendi başına çıkmakta oldukça zorlanıyordu. Alınıp kapının önüne konulmasa sonsuza dek aynı odada, aynı katta kalabilirdi. Holün ışığı yanmadıkça oldukça da karanlıktı evleri. Odası arka tarafta kalıyordu. Mükemmel manzarayı görmesini engelliyordu. Güneş pek girmiyordu odasına ama mutluydu evinden, odasında, sıcak yuvasından. İlgisiz ebeveynlerinin yanında olmasından bile mutluydu. Geriye baktığında mutlu olabildiği anların sadece bu zamanlardan ibaret olduğunu düşündü. Birlikte, yan yana…
Annesinin onu çok yakında terk edeceğini, hayata savunmasız bir şekilde bırakacağını kestirebiliyordu. Maceraperest annesi, ideallerinin peşinden koşmasını öğreten kadın hayatından çıkmıştı. Henüz 5 yaşındayken yanından ayrılmıştı. Pek vakit geçiremediklerinin Quinn’de farkındaydı ama annesinin geceleri ona masal okuması her şeyi unutturuyordu. Başını o çok sevdiği kadının kucağına koyduğunda her şey son buluyor, Dünya duruyordu sanki. Annesini son görüşü de bu gecelerden birisi olmuştu. En sevdiği masalı okumuş, yanağına bir öpücük kondurduktan sonra bir daha annesini görememişti. Bir daha annesini görememe fikri çıldırtmıştı Quinn’i ama başa çıkmayı da öğrenmişti.
Annesinin mezarına uğramayalı uzun zaman olmuştu. Ne zaman gitmek istese ayakları hep geriye sürüklemişti onu. Cesaret edememişti onunla konuşmaya. Fakat ölüm gününde, o kara günde yanında olmak istemişti. Hayatını, yaşadıklarını, sevdiklerini, yeni ailesini anlatmak için gidecekti yanına. Yağmurun altında yürümeye başladı. Islanmaktan hiç hoşlanmazdı. Yolda yağmura yakalanmak neyse de yağmurdan sonra o pis, rutubetli, çamura doymuş kuzey soğuğuna hapsolmuş sokaklarda zorla dolaşmak hiç hoşuna gitmezdi. Mezarlığa vardığında içinde bir şeylerin değiştiğini, hareket ettiğini hissetti. Ruhu bedeninden dışarı çıkmak için savaşıyordu sanki. Yavaş yavaş annesinin mezarlığına yürümeye başladı. Oldum olası sevmezdi zaten mezarlıkları. Bu yüzden de hep uzak durmuştu buradan. Fakat o gün, o lanet gün çekmişti kendisini buraya.
Annesinin yanına geldiğinde gözyaşlarını tutamadı ve ağlamaya başladı. Yolda yürürken kendisine verdiği sözü tutamadığı, ağladığı için isyan ediyordu kendine ama hiç böyle olacağını tahmin etmemişti. Bu duygulara kapılacağını…
Soluk aydınlatma lambaları bir önüp, bir parlayınca anladı bir şeylerin ters gittiğini. Aldırış etmedi, yine kuruntu yaptığını düşündü fakat kısa bir süre sonra bir fısıltı duydu. Bu fısıltı annesinin sesine o kadar benziyordu ki psikolojik açıdan duyduğunu sandı fakat ses hiç durmadan etrafa yayılıyordu. “Kalbim” dediğini duydu. Ona kalbim diye seslenenin sadece annesi olduğunu biliyordu. Oturduğu yerden kalktı ve etrafına bakmaya başladı. Bir süre sessizlik oldu. Arkasındaki çalılıklardan ses geldiğini duydu ve o yöne ilerledi. Asasını elinde sıkıca tutmuş, öğrendiği lanetleri hatırlamaya çalışıyordu fakat yaptığı her şey aslında anlamsızdı. Karşısında duran annesini gördükten sonra gözlerine inanamadı ve sadece rüyadan ibaret olduğunu düşünmek için gözlerini sımsıkı kapattı. Açtığında buradan uzaklaşmış. Yatağında uyanmış olacaktı. İçinden üçe kadar saydı ve gözlerini açtı. Hiçbir şey değişmemişti. Annesi son gördüğü gibi karşında duruyordu. Hala göz kamaştırıcı güzelliği ile karşısındaydı. Altın sarısı saçları hiç değişmemişti. Yanına gitmek için bir adım attı ama annesi eliyle dur işareti yaptı. Şuan karşısında kanlı canlı annesi duruyordu ama gidip sarılamıyordu. Haksızlıktı bu. Onu özlediği günlerin hıncını çıkarmak istiyordu. Kokusunu içine çekmek, sarılmak, sevgisini içinde duymak istiyordu fakat ona yaklaşamıyordu. Sesi titreyerek “Öldüğünü sanıyordum anne. Nasıl, nasıl olurda burada karşımda duruyorsun.” Dedi. Gözleri dolu dolu annesine bakıyordu. Annesi kafasını öne eğmişti ve tek kelime etmiyordu. Bu sessizliğe daha faza dayanamayıp “Nasıl burada olabiliyorsun. Susma, konuş. “ diye bağırmaya başladı. Genç kadın Quinn’e bakarak olayı izah etmeye çalıştı ve şu sözleri dile getirdi. “Anneannenin özellikleri sana geçmiş Quinn. Zaten bana onu hatırlatıyordun. Hareketlerin, fevri çıkışların, konuşman. Her şeyinle ona çekmişsin. Ölülerle konuşabilme yeteneğine sahipsin Quinn. Beni bu sayede görebiliyorsun. Seni o kadar çok özledim ki kalbim.” Dedi ve ağlamaya başladı. Duyduğu sözlere inanamıyordu fakat artık rüya görmediğinden de emindi. Bu nasıl olabiliyordu. Büyükannesinin özelliği ona nasıl aktarılmıştı. Kafasında cevaplanmamış onca sorular vardı fakat bunların cevabını annesinden alamazdı. Bu yüzden arkasına bile bakmadan kaçmayı tercih etti. Her zaman yaptığı gibi kaçmayı…