Helena Philips

Eline konulan narin bir öpücük, aklını başından almaya yetmişti. Onunla daha fazla zaman geçirmek için, onun içten, yumuşak sesini daha fazla duymak için her şeyi yapabilirdi. Keskin kokusu tüm benliğini içten sarıp sarmalıyordu, gözlerini kapayıp içine çekmek istiyordu o mükemmel kokuyu daha fazla. Dudaklarının sıcaklığı, tüm bedeninin titremesine neden oluyor, tüm her şeyi unutturuyordu. Büyücü başını kaldırdığında öylece birbirlerine baktılar. Onu sarmak, içine çekmek, kokusunu hissetmek için nelerini vermezdi ki o an. Sonsuzluk gibi gelmişti, o bir saniyelik an, büyük, masmavi gözlerin içinde boğulmuş, kokunun içinde hapsolmuştu o küçük anda. Kapının sesiyle kendine geldi bir an. Seri adımlarla masasına gitti. Hem olacaklardan dolayı kendine kızıyordu hem de büyücüye yakınlaşmak, onunla konuşmak için ölüp bitiyordu. Yerine oturduğunda büyücü de onu takip etti.
" Aslında şuan ... Yani sanırım .. Soracak bir şeyim yok . "
Sesini duyuyor ama dinleyemiyor, cevap veremiyor, boğazındaki düğümle büyücünün sesi beyninde yankılanıyordu. Hafif çatlak sesinin altındaki narinlik, beynini hapsediyor, genç kadını hipnoz ediyordu.
" İlk olarak ne yapmam gerekiyor ? "
Ona gelen bir soruyla tekrar kendine geldi. O kadar tatlı, o kadar masum bakıyordu ki kendisine gülümsemesine engel olamadı cadı. Tekrar konuşmasını istiyor, tüm beynini hapseden o tonun tekrar kendisini mahkum etmesini bekliyordu ama bu sefer konuşma sırası kendisindeydi. Ne söylemesi gerektiğini unutmuş, eli ayağı titremeye başlamıştı. Boğazındaki düğümü temizlemek için öksürdü hafifçe.
"Imm..." kaşları çatıldı elinde olmadan. Beynini büyücüden uzaklaştırmaya çalışıyor, ciddileşmeye, işe dönmeye çalışıyordu.
"Bugün çok bir iş yok aslında," dedi ciddiyetle. Kısa bir süre tekrar baktı genç adamın pürüzsüz suratına, tekrar kayboldu o kocaman okyanusta. Sonra, büyücünün bu odadan gideceği aklına geldi, daha doyamamıştı bütün bu baştan çıkarıcı güzelliklere. Gözü masasının üstünde yığılmış kâğıtlara takılınca, gülümsedi.
"Aslında birkaç iş olabilir," dedi samimiyetle. "Burada birkaç dosya var, büyücü göçmenlerle ilgili, onlarla ilgilenebilirsin," dedi elindeki dosyaları büyücüye uzatırken. Genç adam da gülümseyerek karşılık verdi. Dosyaları masanın önündeki küçük sehpaya koydu. Helena birden kendini garip hissetti, orada pek rahat değil gibiydi.
"Seni biraz daha sonra bekliyorduk aslında o yüzden şu anda odan tam olarak hazır değil," dedi mahçup bir tavırla. Onun burada biraz daha kalmasını, birlikte biraz daha zaman geçirmek o kadar çok istiyordu ki, bu duruma çok sevinmişti. Ama Helena'ya ne olmuştu? O hiçbir zaman bu hâle düşmemişti. Hiçbir zaman bir adamın hayalini kurmamış, hiçbir zaman ilk gördüğü anda aklından çıkaramayacak duruma düşmemişti. İlk görüşte aşka inanmazdı bile, sahte bulurdu onu ama şu anda hissettikleri hiç sahte gelmiyordu. Tüm hayallerini onun üzerine kuracak kadar, tüm bedenini arzuyla, şehvetle dolduracak kadar gerçekti.